dimarts, 11 d’agost del 2009

5/7 - Xi’an [西安] i guerrers

Ens despertem quan el tren va disminuint la velocitat. Comencem a veure la ciutat, acostant-se entre prats, arbres, vies, autopistes i construccions. Estem baldats després d’una nit ben curta i encara no tenim clar que és el que farem, si quedar-nos a descansar a l’hostal o no parar ni un moment i apropar-nos a veure els guerrers de terracota. La primera opció és molt temptadora, però la segona és més sensata si realment volem aprofitar el temps que passarem en aquesta ciutat que ja, des del primer moment, ens fascina.
Un xofer ens està esperant a la sortida de l’estació. Havíem reservat l’hostal amb antelació i ens havien assegurat que ens passarien a buscar, així que sortir del tren i arribar a l’habitació ens resulta molt fàcil. Estem desperts, gaudint d’una agradable temperatura i el que hem vist durant el trajecte ens ha agradat, prenem una dutxa, ens activem i sortim a provar sort. Intentarem anar a veure els soldats en autobús.
Per sorpresa nostra, no tenim cap problema alhora de fer la combinació de busos. Tot resulta molt fàcil. Es nota que aquesta és una ciutat més turística que les anteriors on hem estat. Ens deixen a la porta del recinte i anem avançant cap a l’entrada tot observant les tendes de souvenirs i els temptadors bars que poblen el passeig, ja amb ganes de ser dins per veure els soldats i també per esquivar la temperatura. La calor comença a ser agressiva! I just aleshores ens adonem, ens comenten, que les entrades per les tombes s’han de comprar a l’inici del passeig. Pas possible comprar-les al costat de l’entrada... Noooo!!! Ens toca fer mitja volta sota la solana, caminar quasi un kilòmetre per adquirir-les i després tornar... Primer, hauríem d’aprendre a llegir una mica, però després... ja podrien posar un lloc de venda al costat de l’entrada!!!
Ens tornem a presentar al cap d’uns minuts amb les entrades i accedim al primer recinte, que guarda algunes figures, les més ben conservades, i altres elements d’aquella època en vitrines. Hi ha totes les explicacions necessàries per ben situar-te a finals del segle III aC, en plena dinastia Qin. I s’hi està fresquet. No obstant, no és massa espectacular i està ple de xinesos donant empentes intentant estar a primera línia. Passem al segon recinte.
Múltiples tombes s’obren davant nostre. Una gran nau amb una llum tènue alberga una gran col.lecció d’estàtues i restes d’estàtues, totes dins les tombes, uns quants metres sota nostre. Treballadors restauradors han anat fent feina durant uns quants anys per netejar les estances i reconstruir les figures que anaven trobant esmicolades per tot arreu. Encara ara hi treballen i la feina que fan és increïble. Les que aconsegueixen restaurar, són senyorials, imposants, no sembla que hagin estat més de 2000 anys sepultades; i les que no poden ser rehabilitades per falta de peces, també guarden aquesta aura màgica. Estem impressio- nats, però ens havien dit que era més espectacu- lar, així doncs encara deu faltar-nos el millor per veure.

Passem al tercer recinte i ara si que estem meravellats. Files i files de guerrers de terracota es despleguen tot al llarg d’aquesta nau. Comencem per la part del darrera, on els soldats encara estan fets miques, encara són enterrats i els conservadors els restauren. Avancem pel lateral, càmera en mà, sense perdre detall. De mica en mica podem apreciar clarament cada un dels guerrers, camuflats entre tants i tants d’altres. Cadascun és diferent, és singular, la producció en cadena de soldats de terracota que existeix actualment no existia aleshores. Els tens més alts o més baixos, uns més joves, altres ancians, amb barba, bigoti, un barret o un altre o sense cap, comandant aurigues, però la majoria a peu. Quin respecte, quina sensació. Un altre cop ens sentim transportats anys i anys enrere, pensant quin poder que devia tenir l’emperador d’aleshores per fer-se construir una col.lecció similar i sabent que només veiem una ínfima part del que devia ser.
Avui hem après molt, sobre les antigues dinasties Qin i també sobre comportament xinès. Hem après que van a batzegades i poc els importa si estàs pel mig. Si un grup arriba on ets tu i vol mirar o fer-se fotos, es posaran davant teu i faran el que han de fer; poc importa que tu hi fossis abans o estiguis en mig d’una instantània. En canvi, quan els seus 5 minuts d’amuntegament han acabat, desapareixen i et deixen sol i tranquil en el lloc durant 3 minuts; el temps just que arribi el grup següent.
Amb tot, com hem gaudit d’aquesta visita! Ens ha encantat. Tot el trajecte per venir fins aquí ha valgut bé la pena. Però ja ens sentim cansat i només veiem el moment de reposar a l’alberg amb una Tsingtao a la mà, així que prenem el bus de tornada on observem, segons el meu criteri, una de les situacions que millor defineixen el comportament xinès.
Parats amb el bus en un pas a nivell a l’entrada de Xi’an, en una avinguda amb quatre carrils per banda i el tren a punt de passar. Un conductor xinès considera que posar-se a la cua que ja existeix és perdre el temps, que ell és més llest que ningú i que seria una llàstima desaprofitar els quatre carrils lliures que queden a la nostra esquerra (Carrils reservats al sentit contrari, però buits perquè les barreres no deixen passar ningú). Així doncs, ens avança i pren la primera posició del primer carril del sentit contrari. Aquest acte desperta la imaginació de la resta de conductors que teníem darrera. I dic teníem, perquè ja no hi són, ara ocupen tots les primeres posicions dels carrils de sentit advers. Mica en mica, els carrils es van omplint com un tetris fins que el tren acaba de passar i les barreres s’obren.
En aquest moment, vuit fileres de cotxes es troben en front d’altres vuit fileres, doncs en el sentit contrari s’ha procedit de la mateixa manera. Gran caos. No obstant, en aquesta situació, cap xinès toca el clàxon i tots van avançant, convertint una avinguda de vuit carrils en una de setze amb sentits intercal.lats. Cada fila segueix un sentit diferent, tots avancem, lentament, però avancem fins que tot torna a la normalitat i arribem a l’alberg. El dia l’acabem relaxadament exhausts en el bar fent unes cerveses amb uns espanyols que hem conegut, sense forces per res més.
Jo, després de molts anys d’estudis sociològics, determino que la societat xinesa és individualista. Paradoxalment al que es té tendència a pensar del que ha estat i es diu que és un país comunista, aquí tothom anteposa els seus objectius als de la comunitat (a no ser que se’ls hi ordeni). Ningú respecta ningú, contràriament al que dicta la mil.lenària tradició, de la veneració als ancians i les bones maneres. Ningú té paciència, tot i les moltes cerimònies que aquí s’executen amb tanta parsimònia. Començo a arribar als meus límits de tolerància cap a aquesta societat. Començo a estar fart de tant xinès. D’acord que estic en el seu país, però que no em donin cap empenta més.

---------

Nos despertamos cuando el tren va disminuyendo la velocidad. Empezamos a ver la ciudad, acercándose entre prados, árboles, vías, autopistas y construcciones. Estamos destrozados después de una noche muy corta y todavía no tenemos claro que es lo que haremos, si quedarnos a descansar en el hostal o no parar ni un momento y acercarnos a ver los guerreros de terracota. La primera opción es muy tentadora, pero la segunda es más sensata si realmente queremos aprovechar el tiempo que pasaremos en esta ciudad que ya, desde el primer momento, nos fascina.
Un chófer nos está esperando en la salida de la estación. Habíamos reservado el hostal con antelación y nos habían asegurado que nos pasarían a buscar, así que salir del tren y llegar a la habitación nos resulta muy fácil. Estamos despiertos, disfrutando de una agradable temperatura y lo que hemos visto durante el trayecto nos ha gustado, tomamos una ducha, nos activamos y salimos a probar suerte. Intentaremos ir a ver a los soldados en autobús.
Por sorpresa nuestra, no tenemos ningún problema para hacer la combinación de buses. Todo resulta muy fácil. Se nota que ésta es una ciudad más turística que las anteriores donde hemos estado. Nos dejan en la puerta del recinto y vamos avanzando hacia la entrada observando las tiendas de souvenirs y los tentadores bares que pueblan el paseo, ya con ganas de ser dentro para ver a los soldados y también para esquivar la temperatura. El calor empieza a ser agresivo! Y justo entonces nos damos cuenta, nos comentan, que las entradas para las tumbas se han de comprar al inicio del paseo. Imposible comprarlas al lado de la entrada... Noooo!!! Nos toca dar media vuelta bajo la solana, andar casi un kilómetro para adquirirlas y después regresar... Primero, tendríamos que aprender a leer un poquito, pero después... ya podrían poner un sitio de venta al lado de la entrada!!!
Nos volvemos a presentar al cabo de unos minutos con las entradas y accedemos al primer recinto, que guarda algunas figuras, las mejor conservadas, y otros elementos de aquella época en vitrinas. Están todas las explicaciones necesarias para situarte a finales del siglo III aC, en plena dinastía Qin. Y se está fresquito. Sin embargo, no es demasiado espectacular y está lleno de chinos empujando intentando estar a primera fila. Pasamos al segundo recinto.
Múltiples tumbas se abren delante de nosotros. Una gran nave con una luz tenue alberga una gran colección de estatuas y restos de estatuas, todas dentro de las tumbas, unos cuantos metros bajo nosotros. Trabajadores restauradores han ido haciendo faena durante unos cuantos años para limpiar las estancias y reconstruir las figuras que iban encontrando desmenuzadas por todas partes. Todavía ahora trabajan y la labor que hacen es increíble. Las que consiguen restaurar, son señoriales, imponentes, no parece que hayan estado más de 2000 años sepultadas; y las que no pueden ser rehabilitadas por falta de piezas, también guardan esta aura mágica. Estamos impresiona- dos, pero nos habían dicho que era más espectacu- lar, así pues todavía debe faltarnos lo mejor por ver.
Pasamos al tercer recinto y ahora si que estamos maravillados. Filas y filas de guerreros de terracota se despliegan a lo largo de esta nave. Empezamos por la parte trasera, donde los soldados todavía están hechos añicos, todavía están enterrados y los conservadores los restauran. Avanzamos por el lateral, cámara en mano, sin perder detalle. Poco a poco podemos apreciar claramente a cada uno de los guerreros, camuflados entre tantos y tantos otros. Cada uno es diferente, es singular, la producción en cadena de soldados de terracota que existe actualmente no existía entonces. Los tienes más altos o más bajos, unos más jóvenes, otros ancianos, con barba, bigote, un sombrero u otro o sin cabeza, comandando aurigas, pero la mayoría a pie. Qué respeto, qué sensación. Otra vez nos sentimos transportados años y años atrás, pensando qué poder que debió tener el emperador de entonces para hacer construir una colección similar y sabiendo que sólo vemos una ínfima parte de lo que debió ser.
Hoy hemos aprendido mucho, sobre las antiguas dinastías Qin y también sobre comportamiento chino. Hemos aprendido que van a trompicones y poco los importa si estás por el medio. Si un grupo llega donde estás tú y quiere mirar o hacerse fotos, se pondrán delante tuyo y harán lo que tienen que hacer; poco importa que tú estuvieras antes o estés en medio de una instantánea. En cambio, cuando sus 5 minutos de amontonamiento han acabado, desaparecen y te dejan solo y tranquilo en el lugar durante 3 minutos; el tiempo justo que llegue el grupo siguiente.
Aun así, como hemos disfrutado de esta visita! Nos ha encantado. Todo el trayecto para venir hasta aquí ha merecido bien la pena. Pero ya nos sentimos cansado y sólo vemos el momento de reposar en el albergue con una Tsingtao en la mano, así que tomamos el bus de vuelta donde observamos, según mi criterio, una de las situaciones que mejor definen el comportamiento chino.
Parados con el bus en un paso a nivel en la entrada de Xi'an, en una avenida con cuatro carriles por banda y el tren a punto de pasar. Un conductor chino considera que ponerse en la cola que ya existe es perder el tiempo, que él es más listo que nadie y que sería una lástima desperdiciar los cuatro carriles libres que quedan a nuestra izquierda (Carriles reservados al sentido contrario, pero vacíos porque las barreras no dejan pasar a nadie). Así pues, nos avanza y toma la primera posición del primer carril del sentido contrario. Este acto despierta la imaginación del resto de conductores que teníamos detrás. Y digo teníamos, porque ya no están, ahora ocupan todos las primeras posiciones de los carriles de sentido adverso. Poco a poco, los carriles se van llenando como un tetris hasta que el tren acaba de pasar y las barreras se abren.
En este momento, ocho hileras de coches se encuentran en frente de otras ocho hileras, pues en el sentido contrario se ha procedido de la misma manera. Gran caos. No obstante, en esta situación, ningún chino toca el claxon y todos van avanzando, convirtiendo una avenida de ocho carriles en una de dieciséis con sentidos intercalados. Cada fila sigue un sentido diferente, todos avanzamos, lentamente, pero avanzamos hasta que todo vuelve a la normalidad y llegamos al albergue. El día lo acabamos relajadamente exhaustos en el bar haciendo unas cervezas con unos españoles que hemos conocido, sin fuerzas para nada más.
Yo, después de muchos años de estudios sociológicos, determino que la sociedad china es individualista. Paradójicamente a lo que se tiene tendencia a pensar de lo que ha sido y se dice que es un país comunista, aquí todo el mundo antepone sus objetivos a los de la comunidad (a no ser que se los ordene). Nadie respeta a nadie, contrariamente a lo que dicta la milenaria tradición, de la veneración a los ancianos y las buenas maneras. Nadie tiene paciencia, a pesar de las muchas ceremonias que aquí se ejecutan con tanta parsimonia. Empiezo a llegar a mis límites de tolerancia hacia esta sociedad. Empiezo a estar harto de tanto chino. De acuerdo que estoy en su país, pero que no me den ningún empujón más.

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada